Ο Αγών μου (Τόμος Β)

Δικαιολογημένο ερώτημα: Είναι σωστή η έκδοση του «Αγώνα μου» του Αδόλφου Χίτλερ σαν πρώτο βιβλίο μιας σειράς που έχει τον τίτλο «Αντιφασιστική Βιβλιοθήκη»; Το ερώτημα δεν θα είχε θέση αν η «Βιβλιοθήκη» αυτή ονομαζόταν «Ιστορική». Ο ναζισμός υπήρξε ιστορία και ο «Αγώνας μου» αποτελεί ένα σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο. Και μένει να εκτιμήσουμε αν η γνώση του ντοκουμέντου αυτού αποτελεί ή όχι όπλο εναντίον του φασισμού.

Νομίζω ότι είναι κατά πρώτον λόγον, επειδή κανείς δεν μπορεί να μισήσει καλά (όπως ούτε και ν' αγαπήσει) παρά εκείνο που ξέρει. Και, δεύτερον, επειδή κατ' αρχήν ο «Αγώνας μου» είναι καμωμένος για ν' απωθεί...

Πραγματικά, το έργο αυτό δεν είναι από τα μεγάλα ή σημαντικά πολιτικά βιβλία που εμπνέουν τον σεβασμό ακόμη και σε κείνους που δεν τους ικανοποιούν οι ιδέες που οι συγγραφείς τους υποστηρίζουν. Ούτε από τα βιβλία που σημειώνουν σταθμό γιατί οι ιδέες που εκφράζουν είναι στη βάση καιρικών ή μακροτέρων κινημάτων. Δεν είναι σαν την «Πολιτεία» του Πλάτωνος, τον «Ηγεμόνα» του Μακκιαβέλη, το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ ή το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Μαρξ-Ένγκελς. Δεν είναι από τα βιβλία που γοητεύουν, πείθουν ή παρασύρουν. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι γερμανοί ναζιστές δεν έγιναν οπαδοί του Χίτλερ επειδή διάβασαν το βιβλίο του, αλλά το διάβασαν αφού πρώτα έγιναν οπαδοί...

Το βιβλίο, ένα συνονθύλευμα κοινοτοπιών και αλληλοσυγκρουόμενων εννοιών, δεν αποκαλύπτει καμμιά πτυχή της πραγματικότητας. Δεν ρίχνει φως στο παρελθόν ή το μέλλον. Το μόνο που δείχνει είναι πώς μπορούσε να δουλεύει ο εγκέφαλος του Χίτλερ, πως μπόρεσε να μεταβάλλη σε θεωρία το σύνολο των πραγμάτων που είχε μισοδιαβάσει, μισοκαταλάβει και θελήσει. Για τον λόγο αυτό είναι αποκαλυπτικό.